گریس، کلمه ای لاتین (کراسوس) و به معنای چربی است که از یک مایع حامل (روغن معدنی یا روغن مصنوعی) تشکیل شده و در آن یک عامل غلیظ کننده که به طور عمده صابون فلزی است، پخش می‌شود و سوسپانسیون کلوئیدی ایجاد می کند . گریس های روان کننده، اصطکاک و سایش بین سطوح تماس را کاهش می دهد و در نتیجه از خرابی اولیه ماشین ها جلوگیری می کند. گریس، به دلیل ماهیت نیمه جامد خود و عمل آب بندی، از ورود آلاینده ها (جامد و مایع) به سیستم جلوگیری می کند. گریس هادر سرعت های پایین، لایه های ضخیم تری نسبت به روغن های پایه تشکیل می دهند.
در مدل سرعت کم،اصطکاک و ضخامت لایه به ترکیب گریس بستگی دارد. در این مدل، ضخامت فیلم به صورت کامل به نوع غلیظ کننده مورد استفاده بستگی دارد که با تغییر ویسکوزیته روغن پایه و دما ثابت می ماند. در مدل سرعت بالا، ضخامت لایه، تابعی از خواص روغن پایه به تنهایی است که با نظریه هیدرو دینامیک الاستو برآورد شده است. روغن پایه انتخاب شده برای فرمولاسیون گریس به منظور استفاده در دمای بالا باید ویسکوزیته بالایی داشته باشد. روغن پایه و مواد افزودنی دو عامل کنترل کننده روانکاری گریس ها هستند.
ضخیم کننده پایداری برشی، خواص رئولوژیکی گریس را کنترل می کند و تأثیر قابل توجهی بر خواص مختلف مانند ضریب اصطکاک و ضخامت فیلم روانکاری دارد.
