از دهه 1990 که صنعت آبزی پروری در بخش تکثیر و پرورش میگو به دوران شکوفایی خود رسید، تا کنون بروز بیماری های ویروسی با ایجاد خسارات هنگفت موجب به چالش کشیدن آن شده است که هر ساله خسارت های زیادی به این صنعت وارد می شود. با توجه به گسترش فعالیت های آبزی پروری، سالیانه بر تعداد بیماری های جدید نیز افزوده شده بطوری که در حال حاضر در میگوهای پرورشی، بیش از 20 بیماری ویروسی، بیماری باکتریایی، بیماری قارچی و تعدادی نیز بیماری های انگلی گزارش شده اند که می توانند آسیب های جدی بر تولید میگو وارد کنند. از مهمترین بیماری ویروسی میگو می توان به لکه سفید میگو، بیماری باکتریایی مرگ زودرس میگو، بیماری مرگ پنهان، بیماری ویروسی تورآ و میکروسپوریا هپاتوپانکراس اشاره کرد. یکی از راه های مهم در کنترل و پیشگیری از بیماری ها، تشخیص سریع و به موقع بیماری است.
انتخاب روش تشخیص بیماری به هدف بررسی بستگی دارد. به عنوان مثال، برای آزمایش مولدین و ناپلی ها در هچری ها روش های تشخیص متفاوتی درمقایسه با روش های تحقیقاتی روی بیماری زایی ویروس مورد استفاده قرار می گیرد. چندین روش شامل علایم بالینی، مشاهده با میکروسکوپ نوری،سنجش زیستی، روش های سرم شناسی، روش های مولکولی و هیستوپاتولوژیک برای تشخیص بیماری ها توسعه یافت هاند. روش های هیستوپاتولوژیک، سرم شناسی و مولکولی از جمله روش های مرسومی هستند که در زمینه تشخیص بیماری در میگو بیشتر مورد استفاده قرارمی گیرند.
