برخی از مواد مورد استفاده در ویترین ها و یا تجهیزات انبارداری (مخازن نگهداری) می توانند ترکیبات فراری منتشر کنند که این ترکیبات باعث ایجاد تغییرات آسیب رسان و تشکیل مواد خاصی در اشیاء هنری می شوند. از این رو، قبل از استفاده از یک ماده جدید به ویژه در یک محیط بسته، مانند یک ویترین یا مخزن نگهداری، اطمینان از این موضوع که این مواد به طور بالقوه ترکیبات فرار مخرب منتشر نمی کنند، بسیار حائز اهمیت است. در سال 1972 یک آزمون خوردگی تسریعی توسط اندراودی طراحی شد که این آزمون برای یافتن مواد ایمن به منظور استفاده طولانی مدت در فضای محصور اشیاء باستانی با حداقل ایجاد تخریب در اشیاء موجود در این فضا بود.
روی برخی از مواد مورد استفاده در مخازن نگهداری و ویترین های نمایش آثار باستانی در موزه بریتانیا این روش به طور وسیعی مورد استفاده قرار گرفت. همچنین مؤسساتی که از آزمون اودی در تحقیقات خود به طور عمده استفاده کردند عبارتند از: موزه جی پاول گتی، موزه هنر نلسون اتکینز و موزه هنر متروپولیتن در این مقاله، با مرور اجمالی به معرفی آزمون اودی به عنوان یک روش استاندارد به منظور ارزیابی مواد مورد استفاده در مخازن نگهداری و ویترین های نمایش پرداخته خواهد شد. همچینن در ادامه، با شناسایی و اطلاع از میزان آلاینده های موزه ای در تعدادی اثر، از طریق مشاهدات عینی و روش های میکروسکوپی، سعی بر آن می شود تا با آگاهی نسبی از وجود آنها، اثرات مضر ناشی از این مواد نامناسب را کاهش دهیم.
